Hallo lieve mensen, ik wil me graag even voorstellen aan jullie. Normaal gesproken schrijven mijn verzorgers de verhaaltjes, maar omdat ik alles heel spannend vind en een hele grote wens heb, wilde ik het graag zelf proberen. Mijn naam is Muppet, nou ja, zo hebben ze mij genoemd toen ik binnenkwam als vondeling. Ik weet niet meer precies wat er in mijn jonge weken allemaal is gebeurd, maar het was best heel vervelend. Eerst woonde ik bij mensen met mijn kattenfamilie, maar op een gegeven moment was ik van de een op andere dag helemaal alleen… Ik heb lopen zoeken en roepen, maar helaas kwam mijn familie niet terug. Ik was een aantal weken oud – rond de 5 weken denk ik – en alleen eten zoeken vond ik erg moeilijk. Ik had nog helemaal niet geleerd wat ik moest doen. En als ik het probeerde, was ik niet snel genoeg. Ik had honger en kreeg kriebels in mijn vacht en in mijn buikje. De kriebels werden erger en erger en ik was zo moe en zo hongerig.
Na een tijdje waren daar ineens rare figuren. Ze hadden speciale kleding aan en een soort koffer. De mensen wilden mij pakken, maar ik heb heel stoer geblazen en gespuugd. Alleen trokken ze zich hier niks van aan en werd ik in de koffer gedaan. Ik werd in een bewegend ding gezet en uiteindelijk kwam ik ergens aan. Hier waren ook allemaal enge figuren, werd ik weer gepakt en in een hokje gezet. Zij gaven mij iets heel smerigs tegen de kriebels en ik kreeg ineens iets wat ik nooit had gekregen, ‘pap’. Super lekker! Ik had geen honger meer en mijn kriebeltjes waren ook weg, maar ik voelde ik mij nog zo eenzaam. Ik had niemand meer, voelde me alleen en bang. Ik wist niet meer wat er ging gebeuren en raakte in paniek.
De volgende dag stonden de engerds weer voor mijn hok en ineens pakten ze mij. Ik zou naar ‘Evi’ gaan. Geen idee wat een Evi was, maar vast ook iets heel engs… Ik zag eerst 3 dingetjes die op mij leken, alleen ietsje groter. Ze werden ‘mijn nieuwe broertjes’ genoemd. Oké, die vielen mee. En toen kwam Evi, de moeder van mijn broertjes. Heel even vond ik haar wat spannend, maar zij liep naar mij toe en snuffelde aan mij. En ineens begon ze mij te likken en helemaal te wassen. Ze spinde en ik spinde nog harder, wauw wat had ik dit gemist! En toen kreeg ik wat ik nog meer had gemist, moedermelk. Eindelijk kon ik groeien. De figuren, wat dus mijn verzorgers bleken te zijn, maakten zich zorgen. Ik was klein en heel erg dun. Maar dankzij mijn nieuwe mama kwam ik aan en begon ik te groeien. Ik vond en vind nog steeds alles spannend en kruip dan onder haar en zij beschermt mij dan. Mijn mama is namelijk wel een stoere meid. Want zij vond mensen eerst ook heel erg eng. Maar als zij de mensen kent en ze rustig zijn, komt zij ook graag knuffelen. Dus wij hebben allebei wat tijd nodig om te wennen. Wij hebben samen ook andere soortgenoten ontmoet en dit vonden wij prima. Mama negeert andere katten, ik vind ze wel leuk hoor. Maar het allerliefste blijf ik in de buurt van mijn moeder. De verzorgers hebben ons ook iets geks laten zien, grote harige dingen op 4 poten met een staart. Volgens hun een hond. Nou, dat vonden wij helemaal niks. Hij deed niks hoor, maar wat een eng ding! Onze verzorgers hebben ons beloofd dat wij hiermee niet gaan samenwonen.
Maar goed, na dit verhaal wordt het tijd om mijn allergrootste wens te vertellen aan jullie. Ik zou heel graag samen willen blijven met mama Evi. Mijn verzorgers hebben gezegd dat het mogelijk een tijd zou duren voor wij een huis vinden, maar ik weet zeker dat het moet lukken. Ik zoek voor ons tweetjes een heel erg fijne plek. Een plek die wij dus voor altijd ’thuis’ mogen noemen. Een plekje met maar 1 of 2 volwassen mensen die rustig zijn. Die het niet erg vinden dat mama en ik niet direct op je afrennen bij bezoek. En begrijpen dat wij in ons nieuwe huis eerst wat bang zullen zijn. Dat wij tijd nodig hebben, geduld en natuurlijk veel liefde. Kijk, ik zal waarschijnlijk nooit het stoerste katje worden, maar ik zal wel net zoveel van jullie gaan houden als ik van mijn mama hou. En mama zal ook zeker van jullie gaan houden! O ja, ik moest van mama zeggen dat zij het echt wel fijn zou vinden om naar buiten te kunnen gaan. Wij zijn misschien niet direct het makkelijkste stel wat een huis zoekt, maar wij horen echt bij elkaar. En je zou ons echt heel gelukkig maken als wij samen oud mogen worden. En mogen ervaren wat het is om een ‘forever home’ te hebben. Heb jij dat plekje voor ons? Neem dan alsjeblieft contact op met mijn verzorgers!
